ప్రాణం ఆగిపోయినప్పుడు
జ్ఞాపకాలు పూస్తాయి
తనువు చాలించినప్పుడు
తలపులు తన్నుకొస్తాయి
రంగులు ఆయుధంగా
గోడల్ని కళాత్మకం చేసాడు
ఎందుకో అర్ధంకాని ఆవేశంలో
సముద్రం లాంటి సంస్కృతి పై
ఒక అసహనాన్ని పుక్కిలించాడు
రేఖల్ని ఖడ్గంగా హృదయాల్ని కోసాడు
అయినా సరే...
చందమామ లేని ఆకాశం అందంగా ఉంటుందా?
సృజనకారుడు లేని సమాజమూ అంతే..
మంచి కళాకారుడు
మరణం పాలయ్యాడంటే
మనసు తెగిపడిన జ్ఞాపకమౌతుంది..
దీపవారధి మీద భారంగా నడచి
ఆకాశపు హరివిల్లు మధ్య
అందమైన రంగవల్లి గీసి నివాళి అర్పిస్తుంది
సరిహద్దులు చెరిపేస్తూ
కళను,కళాకారుణ్ణి విశ్వజనీనం చేస్తుంది...
పెరుగు రామకృష్ణ
